سرت رو بالا بگیر مرشد | نگاهی به نمایش «یه جور دیگه یعنی همین» که این روزها در حوزه هنری روی صحنه می‌رود

به گزارش شهرآرانیوز، نقد نمایش «یه جور دیگه یعنی همین» به نویسندگی هوشنگ جاوید و کارگردانی امیر احسان امیرپور به قلم سعید صبوری، از فعالان تئاتر مشهد را بخوانید:

سیاه بازی گونه خاصی از نمایش است که شباهت زیادی به سنت نمایش «کمدیا دلارته» ایتالیا و خُرده نمایش های اروپایی که با نام «واریته» شناخته می شوند، دارد. بدیهه‌سازی و بدیهه‌سرایی، محور اصلی این نوع نمایش به شمار می‌رود که حرکات موزون و آواز نیز چاشنی آن می‌شد و پایان خوش و نتیجه‌گیری اخلاقی از خصوصیات آن به شمار می‌رود.

در نمایشنامه روحوضی معمولا دو تیپ حضور دارند. یکی «حاجی» یا «حاکم» و دیگری سیاه که معمولا (مبارک) نام داشت و نوکر و خدمتکار ارباب خود بود. در حقیقت شخصیت سیاه در این نمایش‌ها، سمبل مردم زجردیده به شمار می‌رود.

در نمایش «یه جور دیگه یعنی همین» اولین میزان سنی که به چشم مخاطب می‌خورد شخصیت عروسک خیمه‌شب‌بازی است که گونه‌ای از نمایش ایرانی است و مخاطب از همان ابتدای کار متوجه می‌شود که با یک کار کاملا ایرانی روبه رو است. بازی سازها و حرکات فرم بسیار روان و هماهنگ است که باید به وحید ممیزی به‌عنوان طراح حرکات فرم این نمایش، نمره قابل قبولی داد.
بازی بسیار روان مرشد که حسین شجاعی نقش آن را به عهده گرفته است بسیار قابل تأمل است؛ مرشدی که خسته و غم‌آلود است از بلایی که به سر تئاتر اصیل ایرانی آمده و متأسفانه با سیاست‌های اشتباه مرکز هنرهای نمایشی در رویکرد با گونه‌های تئاتر ایرانی، به‌ویژه در خصوص اختصاص ندادن فضا و مکان متناسب با نمایش‌های ایرانی از جمله شبیه‌خوانی یا تعزیه و تخت حوضی آسیب جدی به این حوزه رسانده‌اند. از سویی دیگر بردن این گونه نمایش‌ها در سالن‌ها و فضاهایی که هرگز برای اجرای این نوع نمایش‌ها مناسب نیستند سبب نابودی کامل و از میان رفتن تئاتر ایرانی شده است.

در این نمایش برای زنده کردن شخصیت سیاه و اصالت تئاتر ایرانی تلاش شده است. او به ناچار از کره زمین بار سفر بسته و به دنبال سیاه در کره دیگری می‌گردد و با آوردن آن بر کره خاکی سعی بر زنده کردن این شخصیت می‌کند.

سیاهی که ما در این نمایش می‌بینیم با بازی امیر احسان امیرپور واقعیت‌های جامعه را بیان می‌کند و سعی بر این دارد تا به مرشد بفهماند دیگر کسی شخصیت سیاه را دوست ندارد و مردم درگیر مدرنیته شده‌اند.

کارگردان نمایش با نگاهی کاملا هوشمندانه چندین گونه از نمایش‌های روحوضی را به مخاطب نشان می‌دهد که انصافا خوب از عهده آن بر آمده است. ناگفته نماند که شعرهای مرحوم مرتضی احمدی تاثیر بسزایی در نمایش دارد و جزو انتخاب‌های خوب امیر احسان امیرپور است. 
طراحی لباس و گریم آناهیتا موسوی کاملا با نمایش همسو است و به خصوص طراحی لباس شخصیت سیاه که تلفیق خوبی از یک سیاه ماورایی فضایی و سیاه سنتی ایرانی است.

در پایان نمایش هم مخاطب به خوبی درک می‌کند خستگی مرشدی که سرش را پایین انداخته و با خود کلنجار می‌رود که آیا توانسته رسالت خود را برساند یا نه؟ و سیاهی که با کوله باری از غم سعی بر خنداندن مخاطب و اثبات اینکه سیاه هنوز در نمایش ایرانی نمرده است.
در آخر باید گفت در نمایش «یه جور دیگه یعنی همین» تمام عوامل نمره قابل قبولی را می‌گیرند و مخاطب باور دارد که یک نمایش ایرانی اصیل را دیده است .

ضمنا این نمایش تا ۳۰مهرماه هرروز ساعت۱۸:۳۰ در سالن حوزه هنری بین هاشمیه ۲۰_۲۲ روی صحنه است.